AUTYZM

Autyzm wczesnodziecięcy jest to zaburzenie rozwojowe, które ujawnia się w ciągu trzech pierwszych lat życia. Objawy, które składają się na obraz kliniczny tego zespołu dotyczą przede wszystkim zaburzeń w sferze funkcjonowania społecznego. Osiowym objawem autyzmu jest wycofywanie się z kontaktów społecznych, co warunkuje powstawanie kolejnych objawów zespołu "

Autyzm wczesnodziecięcy jest zespołem niejednorodnym, a wspólną cechą diagnozowanych dzieci są ich trudności w komunikacji społecznej oraz braki
w rozwoju emocjonalnym. Współwystępują z nimi często wybitne zdolności.
Autyzm występuje około dwa razy częściej u chłopców niż u dziewczynek oraz znacznie częściej u dzieci pierworodnych. Najczęstszym okresem pojawienia się pierwszych oznak autyzmu jest drugi rok życia, gdyż wtedy można zaobserwować zablokowanie potrzeby przywiązania emocjonalnego do rodziców
Autyzm po raz pierwszy został opisany w 1943 roku przez Leo Kannera. Wyróżnił on grupę dzieci przejawiającą, charakterystyczne cechy zachowania
i reagowania, niemieszczące się w żadnej z dotychczasowych grup diagnostycznych. Opisaną grupę określił jako zespół nadając mu nazwę autyzmu wczesnodziecięcego. Jednocześnie opisał symptomy. będące kryteriami rozpoznawania w trakcie diagnozy
- ekstremalnie nasilone izolowanie się od ludzi (wycofywanie się z kontaktów lub niezdolność ich tworzenia).
- lękowa, obsesyjna potrzeba zachowania niezmienności otoczenia
Te dwa pierwsze kryteria diagnozy Kanner uważa za konieczne przy formowaniu rozpoznania autyzmu wczesnodziecięcego. Do pozostałych symptomów należą:
- fascynacja obiektami (przedmiotami),
- mutyzm lub taki rodzaj języka, który nie służy do komunikacji interpersonalnej,
- zachowania inteligentne wskazujące na potencjalne możliwości intelektualne
dziecka.
Do tej pory na temat genezy autyzmu istnieją jedynie hipotezy, dlatego też rozpoznanie i klasyfikowanie tej nieprawidłowości stanowi trudny i złożony problem diagnostyczny.

      Autyzm wczesnodziecięcy jest poważnym zaburzeniem rozwoju, ujawnia się najpóźniej przed ukończeniem 3 roku życia dziecka. Charakteryzują go między innymi głębokie zaburzenie kontaktu oraz komunikacji, które to czynią te dzieci początkowo niezdolnymi do nawiązywania normalnych kontaktów z innymi osobami, również rodzicami.
       Dzieci z autyzmem początkowo nie rozumieją kierowanych do nich gestów, uśmiechu, nawet prostych słów. Wycofują się i zamykają w sobie. Każda zmiana w otoczeniu denerwuje je, ponieważ przez to staje się ono dla nich jeszcze mniej zrozumiałe.
       Dzieci z autyzmem nie potrafią się bawić, używają zabawki zawsze w ten sam, często niezgodny z przeznaczeniem sposób. Rozwijają szereg stereotypii: kręcą kółkami, sznurkami, wykonują powtarzające się ruchy dłoni, palców, dotykają różnych powierzchni. Często kołyszą się rytmicznie. Próby ingerencji w te stereotypowe zachowania mogą doprowadzić do gwałtownych wybuchów złości.
       Dzieci z autyzmem już od dzieciństwa mają zwykle kłopoty z jedzeniem i spaniem (Autyzm dieta). Rozwijają szereg zachowań samostymulacyjnych, które mogą prowadzić nawet do samouszkodzeń. Domagają się stałości i zachowania określonego porządku w swoim otoczeniu. Doprowadzają swoich rodziców do rozpaczy gromadząc nadmiernie określone przedmioty, powtarzając stale te same dziwne zachowania lub dźwięki.
       Zdolności intelektualne dzieci z autyzmem są bardzo zróżnicowane, sięgają od upośledzenia umysłowego aż do normalnej inteligencji, przy czym zdarza się, że wykazują zadziwiające uzdolnienia muzyczne, matematyczne, w dyscyplinach technicznych, a także w innych dziedzinach.
       Na podstawie ostatnich międzynarodowych badań na 10 000 dzieci 4-5 to dzieci z autyzmem. Przy czym zaburzeniem tym dotknięci są trzy do czterech razy częściej chłopcy niż dziewczynki.
       Dzieci z autyzmem spotkać można we wszystkich rodzinach, niezależnie od rasy i statusu społecznego. W Polsce liczbę osób z autyzmem określa się na około 20 tys.
       Pomimo wielostronnie prowadzonych badań nadal dziś nie ma jednoznacznego i ostatecznego wyjaśnienia, co maże być przyczyną występowania autyzmu. 0 ile dalsze kontynuowanie badań dla lepszego zrozumienia syndromu autyzmu jest potrzebne, to jednak teoretyczne przypuszczenia nie mogą odwrócić uwagi od rzeczy najważniejszej: podjęcia wczesnej terapii oraz odpowiedniej edukacji dziecka z autyzmem. Jednocześnie tak, jak różnorodne są hipotezy, co do przyczyn autyzmu, tak wielokierunkowe oraz skierowane indywidualnie do każdego dziecka muszą być oddziaływania terapeutycznoedukacyjne.